همیشه در کتاب‌های خودیاری و رشد شخصی توصیه می‌شود اگر می‌خواهید به هدفی برسید، بهتر است هرروز یک قدم در جهت رسیدن به مسیر بردارید و آهسته و پبوسته پیش بروید. مثلا در کتاب اثر مرکب نوشته دارنهاردی همین توصیه شده و توضیح می‌دهد که چگونه در اثر کارهای کوچک و مداوم شما بعد از مدتی به نتایج و رشد قابل توجهی می‌رسید.

اما به نظر می‌رسد این فرضیه همیشه و در هر شرایطی صادق و موثر نیست. حتی در بعضی از کتابها نیزبرعکس آن توصیه شده است. مثلا در کتاب پدر فقیر، پدر پولدار نیز به جای تداوم در انجام کاری، به تمرکزداشتن روی کار توصیه شده است.

حال سوال این جاست که کدام روش درست است؟ جواب هر دو روش است.

با دو مثال توضیح می‌دهم، فرض کنید شما باید  آزمون آیتلس زبان بدهید و زمان محدودی دارید و باید نمرهخاصی را کسب کنید. آیا می‌توانید با برنامه ریزی مداوم یا همان آهسته و پیوسته به نتیجه برسید ؟ احتمالاخیر.

چون شما می‌بایست در یک محدوده زمانی به یک کمیت خاص (نمره آزمون) برسید، پس نمی‌توانید با تمرینروزانه کم و یا توصیه‌هایی  چون دیدن فیلم و پادکست و اینها به نتیجه خوبی برسید.

در این مواقع بهترین استراتژی، تمرکز است. تمرکز و تمرین فشرده در مدت محدود ما را به نتیجه می‌رساند.

اما اگر بخواهید در همان سطح زبان بمانید، به عبارتی در همان کیفیت بمانید، دیگر آن روش موثر نیست. این‌جاست که دیدن فیلم یا شنیدن پادکست باعث می‌شود، شما کمیتی را که بدست آورده اید( سطح آیتلس) بتوانید به شکل کیفی حفظ کنید و به عبارتی در آن سطح تثبیت شوید. در آن صورت شما دارای آن مهارتهستید.

در مثال دوم فرض کنید که میخواهید کاهش وزن داشته باشید و به تماسب اندام برسید. اگر این تصمیم کاهشوزن شما برای مراسم مهمی مانند تولد یا ازدواج و یا موقعیت خاصی مانند سفر و تعطیلات سال نو باشد، دراین صورت روش متمرکز و فشرده یا به عبارتی رژیم غذایی محدود، می‌تواند کمک کند تا وزن قابل توجهی را ازدست بدهید. اما اگر می‌خواهید این کاهش وزن پایدار و دائمی شود، می‌بایست به صورت مداوم و به آهستگی این کاهش وزن انجام بگیرد و سپس در آن وزن تثبیت شوید. بدین صورت شما به تناسب اندام رسیده و دارایاین صفت می‌گردید.

حالا می‌توان نتیجه گرفت که هر چقدر که مسیر رسیدن به هدفی آهسته‌تر و مداوم‌تر باشد، آن مهارت و یا صفت در ما پایدارتر و ماندگارتر می‌شود.